ศิลปะแม่ไม้มวยไทย
แม่ไม้มวยไทย เป็นศิลปะการป้องกันตัวแบบโบราณ มวยไทยเป็นศิลปะการป้องกันตัวที่สืบทอดมาแต่โบราณว่าเป็นมรดกทางวัฒนธรรมของประเทศไทย เป็นทั้งการป้องกันตัวและกีฬา ไม่มีหลักฐานชัดเจนว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อใด อย่างไรก็ตามมีการใช้ในสงครามตั้งแต่สมัยราชวงศ์อยุธยาและมีความสามารถในการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม มวยไทยประกอบด้วยการโจมตีทางกาย เช่น หมัด ศอก เข่า และเท้า เป็นการต่อสู้ทั้งทางร่างกายและจิตใจด้วยสิ่งที่เรียกว่า “นวอาวุธ” ซึ่งประกอบด้วยการโจมตีจากร่างกายทั้ง หมัด, ศอก, เข่า และเท้า มวยไทยเป็นที่รู้จักว่าเป็นศิลปะการต่อสู้ของไทยในระดับนานาชาติ เช่นเดียวกับกังฟูของจีน ยูโดและคาราเต้ของญี่ปุ่น และเทควันโดของเกาหลี
การชกด้วยการคาดเชือก
หลังสงครามก็มีการชกมวยเพื่อความสนุกเสมอ นอกจากนี้ยังมีการเดิมพันระหว่างนักมวยฝีมือดีจากหมู่บ้านหนึ่งกับนักมวยฝีมือดีจากหมู่บ้านอื่น การต่อสู้ในงานเทศกาลหรือการทะเลาะวิวาท” ในสมัยก่อนมวยมือเปล่าไม่ได้ผูกเชือกเหมือนสมัยอยุธยาตอนต้น และการต่อสู้ด้วยเชือกที่ปลายอยุธยาก็คือการนำเชือกมามัดมือศอกบ้างเป็นบางครั้ง การต่อสู้อาจถึงตายได้” คนไทยใส่ถุงมือแต่หมัดยังผลิตอาวุธเหมือนเดิม ที่ยังใช้หมัด เท้า เข่า ศอก เหมือนทุกวันนี้ เพลงชกมวยหมายถึงไม้ชกมวยสไตล์ต่างๆ มันสลับไปมาอย่างสวยงามและแปลกระหว่างการต่อสู้ สมัยก่อนมวยไทยเป็นนักมวยที่ไม่มีอาวุธ หรือใช้ด้ายดิบที่เรียกว่า “คาดเชือก” จึงสามารถ จับ หัก บิด และขว้างคู่ต่อสู้ แต่เมื่อมวยไทยพัฒนาเป็นกีฬาที่มีกติกามากขึ้น เพื่อป้องกันอันตรายต่อนักมวยและเพื่อให้ง่ายต่อการตัดสิน ไม้กอล์ฟบางอันในอดีตใช้ไม่ได้ในการแข่งขัน และนักมวยบางคนเล่นได้ไม่ดีเพราะมีอุปกรณ์ป้องกันมากมาย แท่งไม้บางอันก็ถูกลืมในที่สุด
